Yanong Rikit, Baling Ganda!

          "Talaga? Sa Lucban?"

          Hindi pa rin ako makapaniwala. Kahit tuwing Biyernes, na bumabalik ako sa aking tinubuang bayan; ngunit iba pa rin ang pakiramdam na sa inyong munisipalidad magaganap ang Division Schools Press Conference.

          Babalik na naman ako sa Lucban!

          Hindi namin inaasahan na naging mabilis ang aming biyahe. Naramdaman ko kaagad ang mala-Baguiong lamig na dumarampi sa aking katawan. Alam ko na nandito na kami.

         Nakita ko na naman ang hilera ng mga puno sa daan, parang sasalubungin kami. Nagpapahiwatig na tunay na paraiso ang bayan ng Lucban.

         At ang alindog na ipinahayag sa amin ng nakatunghay na Bundok Banahaw. Nabulalas kami sa ganda at humanga pa lamang kami pagpasok ng aming bayan.

        Tumalikod ako, at nakita ko ang kamangha-manghang Kamay ni Hesus. Bigla kong natunghayan ang 50-talampakang istatwa ni Hesus, na gumagabay sa aming pagdating.

        Pati na nung pumasok kami sa kalagitnaan ng bayan. Ang Roman Catholic Church at Rizal Park na sa tuwing tinitingan ko ito, nasisilayan ko ang mayamang kasaysayan ng Lucban. Ang Batis Aramin na nakapagpanganga sa akin nang maraming beses na, dahil sa taglay nitong karikitan. Ang Pahiyas Festival na isa sa mga dahilan kung bakit kumukumpleto ang aking bakasyon.  Nakaramdam ako ng pagmamalaki at lubusan pang pagmamahal sa minamahal kong munisipalidad.

        Pagkababa namin, ako'y nagmuni-muni. Humakbang ng isa, o mga dalawa sa aking elementaryang pinag-aralan. Nagmasid sa paligid. Naglakad-lakad. Tuluyan ko nang naramdaman ang nababalot na hiwaga - hiwagang nagdadala sa akin sa isang paraiso. Paraisong hindi kailanman maitatanggi ang kaakit-akit na ganda. At ano ang paraisong ito? Ito ang Lucban.

Naghihingalong Kalikasan: Iligtas na Ito!

       Balikan natin ang mga panahon; kung saan masayang nagtatampisaw sa mga ilog ang mga bata, umaakyat sa mga puno, at maligayang naglalaro sa mga damuhan nang walang kamalay-malay.

        Ito ay mga panahon, na umaawit pa ng saya at sigla ang ating Inang Kalikasan.

        Pero, nag-iba na ang panahon ngayon.

       Tayo'y pumasok na sa isang panahon na napapalibutan ng teknolohiya, mga imprastraktura, at iba pang gawa ng tao.

       Kung sa kanila'y progreso, pagkasira naman ito sa ating mundo. Ayon sa  tala ng greenfacts.org, 130 000 kilometro kwadrado ng mga kagubatan ang pinuputol kada taon.

      Tumataas na rin ang ating temperatura kada taon ng 0.74°C. Maging ang lebel ng ating dagat ay umakyat ng 17 sentimetro simula noong ika-20 siglo; dahil sa pagkatunaw ng yelo sa mga rehiyong polar.

       Dumarami na rin ang mga endangered species sa mundo. Naging 5 000 na ito base sa datos ng allaboutwildlife.com.

       Ngunit; kahit wala ang lahat ng mga datos o tala, kitang-kita pa rin ang mga bakas ng ating "pag-unlad". Pag-unlad ba ito kung hahayaan nating mawala ang ating pinakaiingatang mga likas na yaman?

       Tumingin naman tayo sa iba pang perspektibo. Halimbawa, ginawa ang mundo para sa atin lamang mga tao. Ngunit kaakibat pa rin nito ang responsibilidad na alagaan ang mga yamang likas na lubhang kailangan sa pag-unlad ng bawat tao.

       Hindi pa huli ang lahat. Maaari pa nating ibalik ang ating paraisong daigdig. Paano? Maraming paraan.

       Ang pinakamadaling paraan ay ang pagtitipid at pagbawas sa paggamit ng kuryente, tubig, at iba pa. Maaari ring makilahok sa mga organisasyon na may kinalaman sa kalikasan...

      ...At ang isa sa pinakamahalagang gawin, ang pagtutulungan ng bawat tao sa ating mabuting adhikain. Kung hindi tayo magsasama-sama, baka tuluyan nang maglaho ang ating tinatawag na TAHANAN.

        Habang may buhay, may pag-asa. Huwag nating hayaan na mawala na sa ating paningin ang mga magagandang regalo na bigay sa atin ng Diyos. 'Wag nang magpatumpik-tumpik pa, tayo'y kumilos na!